Tijdens het WK-voetbal 1974 speelde Nederland droomvoetbal. De hele wereld dacht dat Oranje de finale tegen West-Duitsland zou winnen. Toch verloren we met 2 -1. Hoe kwam dit? Als meest waarschijnlijke oorzaak wordt het zwembadincident genoemd in een hotel in Hiltrup waar de spelers eerder in het tournooi logeerden. Een aantal spelers doken in het zwembad met Duitse schonen. Echter, een Duitse Bild-Zeitung journalist lag op de loer en kreeg alle ingrediënten voor een smeuïg verhaal. Vlak voor de finale verscheen Bild-Zeitung met op de voorpagina: “Cruijff, Sekt, nackte Mädchen und ein kühles Bad”. Weg was de mentale voorbereiding voor de finale. Spelersvrouwen gingen over de rooie en met name Cruijff was in de finale onzichtbaar. Aan de met hem bevriende Johan Derksen vertelde Cruijff later dat er absoluut niks gebeurd was en dat er veel heisa was geweest rond een onschuldig zwempartijtje.
In 1934 kwalificeerde Nederland zich voor het WK-voetbal in Italië met een team van grote klasse. Middenvoor Bep Bakhuys was de absolute vedette. Heel Nederland geloofde in een wereldkampioenschap en de grote hit “We gaan naar Rome” klonk door het hele land. Maar ook hier ging het mis. Hoe kwam dit? Op 29 april 1934 won Oranje de WK-kwalificatiewedstrijd tegen de Belgen in Antwerpen met 4-2. De euforie was groot en na de nodige biertjes besloot een aantal spelers het havenkwartier van Antwerpen te bezoeken met zijn vele huizen van plezier. Een speler, die eerst dacht dat alles wat zich onder zijn navel bevond het middelpunt ter aarde was, kreeg een dag later het gevoel dat dit middelpunt was veranderd in een hel. Op de terugreis van Antwerpen naar Breda schreeuwde hij ter hoogte van Breda moord en brand en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hoe moest dit nu in Italië gaan? Daar had ploegarts Van Dam wel een antwoord op. Hij gaf de spelers voor de eerste wedstrijd in Milaan iedere dag een likeurachtig drankje dat heerlijk smaakte. Het gevolg was dat zelfs de mooiste Italiaanse vrouwen geen indruk meer maakten op het Oranje team. Op 27 mei 1934 werd de openingswedstrijd tegen Zwitserland met 3-2 verloren. Oranje ging niet naar Rome maar naar huis.
In een bijlage in het Haarlems Dagblad voor het EK 1980 in Italië blikten een aantal spelers met sportjournalist Nico Scheepmaker terug op het debacle van Milaan. Deze oud-internationals waren ervan overtuigd dat het drankje om hun seksuele driften te onderdrukken de oorzaak was. Go-Ahead keeper Leo Halle, de leeuw van Deventer, vertelde “Het werd zo’n klein knopje, ik kon ’m niet eens meer uit mijn gulp krijgen als ik naar de wc moest”. Hoe de spelers in de wedstrijd tegen de Zwitsers op het veld stonden is schitterend verwoord door Giphart en Kluun in hun boek “Het eeuwige gezeik”: “De spelers stonden te geeuwen als gecastreerde stieren op een warme zondag in een weiland”.
De Belgen hadden zich in 1970 geplaatst voor het WK-voetbal in Mexico onder leiding van de kleurrijke coach Raymond Goethals. Hij maakte zich zorgen hoe zijn mannen, in de bloei van hun leven, deze drie weken zouden doorkomen. Hij vroeg aan de coach van Uruguay “Comment ça va sur le plan sexuel”! De coach antwoordde dat zijn spelers een keer per week een dag vrij kregen om aan hun gerief te komen. Goethals keurde dat niet goed en de brave Belgen kregen alleen toestemming om naar de markt te gaan. Maar in 1986 bij de WK in Mexico mochten de Belgen hun vrouwen meenemen. Goethals vond dit toch beter en zei: “As madam doa is, zijn de spelers altijd rustig. Zemme dakkoord”.
foto Leo Halle: Nationaal Archief-ANP-foto Ko Zeylemaker
