In 1969 verloor Ajax de Europa Cup 1 finale tegen AC Milan met 4-1. Volgens coach Rinus Michels kwam dit omdat Ajax te netjes gespeeld had tegen de meedogenloze en geniepige Italianen. “Voetbal is oorlog” zei hij,waarmee hij bedoelde dat wilden we in de Europese top meedraaien we nog veel konden leren van de Italianen. Dezelfde visie had Feyenoord coach Ernst Happel. Beide coaches zorgden voor een doorbraak. Talent en zelfs toptalent alleen is niet genoeg, we moeten ook de beuk erin kunnen gooien. De Nederlandse voetballers leerden snel met verbluffende resultaten: Feyenoord won de Europacup 1 in 1970, Ajax in 1971, ‘72 en ‘73 en als klap op de vuurpijl bereikten we in 1974 de WK finale (2-1 verlies tegen West- Duitsland) en ook in 1978 werd de WK finale gehaald (3-1 verlies tegen Argentinië).
In mei 1971 staan Ajax en Feyenoord met een gelijk aantal punten bovenaan. In zijn biografie “Danke, Ernst!” zegt Ernst Happel: “Israël en Laseroms dat waren echte moordenaars! Voor de grote wedstrijd Feyenoord tegen Ajax dreigden ze Ajax ster Johan Cruijff: Wanneer je nog ooit je kinderen wil zien dan moet je niet proberen om vandaag bij ons in de buurt te komen! Cruijff capituleert: hij speelt de hele wedstrijd vanaf de vleugels”. Laseroms speelt ondanks zijn sleutelbeenbreuk toch mee. Hij krijgt acht injecties, maar hij houdt vol. Feyenoord wint met 3-1 in een wedstrijd waarin Willem van Hanegem Johan Neeskens tegen de grond slaat met een
elleboogstoot. Begin jaren ’90 interviewt journalist Frénk van der Linden een aantal oud-profvoetballers waaronder Rinus Israël. De samenwerking tussen Rinus Israël en Theo Laseroms was volgens Rinus perfect. “Die jongen was jarenlang mijn rechterhelft. Hij de mandekker, ik de vrije verdediger. Ons motto luidde simpelweg: dat we onpasseerbaar waren. Theo zwiepte ze moeiteloos omver en als ze dan na die salto horizontaal kwamen aanvliegen kregen ze van mij de definitieve”.
Willem van Hanegem vertelt over hoe ze in hun tijd omgingen met sterk verdedigende ploegen. “In zo’n geval schakelen wij over op slagersvoetbal. Lukt het niet met fraaie combinaties? Nou, dan zorgden we dat de lampen in de lichtmast ervan sprongen, en dan sloopte je de tegenstander”.
Toen Feyenoord in 1970 de Europacup 1 won door Celtic met 2-1 te verslaan scoorde Rinus Israël het eerste Feyenoord doelpunt. In mijn Limburgs geboortedorp Horn zat ik alléén naar deze wedstrijd te kijken, mijn ouders en broers wisten niet eens dat een bal rond was. Na afloop ging ik meteen op weg naar mijn favoriete café om deze triomf te vieren. Helaas was deze gesloten en ik keerde teleurgesteld huiswaarts. Nooit had ik toen kunnen bedenken dat ik vele jaren later in 2017 een presentatie in de Kuip mocht verzorgen met zeven spelers uit dit team op het podium. Het was ter gelegenheid van de schitterende biografie over Rinus Israël. “De gouden jaren van voetbalicoon Rinus Israël” geschreven door de Friese sportjournalist Harry Walstra. Bij de voorbereidingen heb ik diverse malen met Rinus Israël gesproken, een heel zachtmoedige, bescheiden familieman. Het werd een hartverwarmende avond. Toen ik vroeg of ze beseften dat ze wereldsterren waren kreeg ik te horen dat ze dat besef in die tijd niet hadden. Het was een avond waarbij je voelde dat het een vriendenteam was die voor elkaar en hun coach Happel door het vuur gingen. Rinus Israël en Willem van Hanegem zouden in deze tijd ieder ca.100 miljoen waard zijn. Of ze dan gelukkiger waren geworden? Ik betwijfel het. Bij de voorbesprekingen en tijdens de vele gesprekken op deze avond bleek dat écht geluk zit in vriendschap en genieten van de kleine dingen.
1970 Rinus Israël met de Wereldcup.
foto Rob Mieremet/Anefo
