Oudwielrenners kunnen vaak smeuïg vertellen over hun belevenissen. Een van deze renners is Jacques Hanegraaf, wielrenner uit St. Willebrord. Jacques werd  Nederlands kampioen in 1981 en 1985 en droeg in de Tour van 1984 twee dagen de gele trui. Ook won hij klassiekers zoals in 1982 Parijs – Brussel en in 1984 de Amstel Gold Race. Regelmatig heb ik hem bezocht in St. Willebrord en steeds bewonderde ik de gele trui, die ongewassen met zweetplekken mooi ingelijst in zijn huiskamer hing. Het behalen van de gele trui beschouwt hij nog steeds als het hoogtepunt in zijn loopbaan.

Jacques was een snelle sprinter en hij kan ieder detail oplepelen over de twee dagen dat hij het magische geel mocht dragen. De proloog in de Tour van 1984 was een tijdrit waarin hij elfde werd. Dit betekende dat hij slechts enkele seconden achterstond op de geletruidrager. Uitgaande van zijn sprintkwaliteiten besloot hij in de komende etappes bij de tussensprints er vol voor te gaan. Hij won meestal de tussensprints en verdiende zo kostbare bonificatieseconden. Op zondag 1 juli 1984 in de etappe naar Louvroil pakte hij het geel. Sint Willebrord stond op zijn kop en na afloop van de Tour wachtte Jacques een heldenontvangst. In Luma, het café en feestzaal van zijn schoonvader, werd na afloop van de Tour met heel ’t Heike feestgevierd. 

Jacques loopt over van de anekdotes. Zoals over de Belgische wielrenner Flupke Vandenbrande. Voor de start van een touretappe in 1984 zaten de Kwantum renners Jacques, Henri Manders en twee ploegmaats een kop koffie te drinken in het sponsordorp. Eén van de dames die bediende was de stevig gebouwde miss Tour de France. Toen deze miss zich bukte om een kop koffie op tafel te zetten stond Flupke achter haar. Henri Manders die achter Flupke stond kneep stiekem in het achterwerk van de miss. Deze was niet mis, ze draaide zich om en sloeg Flupke bijna het hoofd van zijn romp. De verbouwereerde Flupke was stomverbaasd, hij begreep er niets van. Miss France liep op hoge poten naar de Tourbaas Jean-Marie Leblanc en deze besloot Flupke een startverbod op te leggen. Henri Manders, Flupke en de Franse miss hoorden het oordeel van Leblanc aan. Flupke stond er met zijn trouwe hondenogen als een geslagen Golden Retriever bij. Henri kon het niet langer aanzien en besloot te bekennen dat hij de schuldige was. Iedereen keek verbaasd en miss France barstte in lachen uit toen ze naar het gezicht van Flupke keek. Iedereen, ook de mensen op het terras die het schouwspel ademloos volgden, proestten het uit van het lachen. Ook de aanvankelijk boze Leblanc  zag er de humor van in en begon hartstochtelijk mee te lachen. De lachende Leblanc besloot toen om Flupke noch Henri Manders te straffen. Ze mochten allebei starten. Dankzij humor en een lach dreven de donderwolken van een startverbod over en brak de zon van het mogen starten door. Moeten wij allemaal niet meer lachen en gebruik maken van de eeuwige krachtbron die humor heet?

De belangrijkste overwinning van Jean-Philippe (Flupke) Vandenbrande uit het Belgische dorp Dworp  was zijn overwinning in 1978 in  de vijftiende etappe van de Ronde van Spanje. Hij reed zeven keer de Tour de France en behaalde veel ereplaatsen in Klassiekers. Dit is iedereen vergeten, maar de anekdote met miss Tour de France blijft eeuwig rondzingen in het peloton.

Jacques Hanegraaf /foto Henk Theuns

author image

About Math Teeuwen

You Might Also Like...