“De Tour de France is een overlevingstocht” zegt Hennie Kuiper. Een gesprek met Hennie Kuiper is altijd boeiend want hij zit vol met mooie wielrenverhalen. Hij won Olympisch goud in 1972, werd wereldkampioen in 1975, werd twee maal 2e in de Tour (1977 en 1981) en won grote klassiekers. Hij is één van de grootste renners uit onze wielrenhistorie. Het hoogtepunt uit de Tour van 2021 tot dusver vindt hij de tweede etappe die Mathieu van der Poel won en waarin hij tevens de gele trui veroverde. Toen Mathieu van der Poel op de Mûr-de-Bretange wegsprong op een zodanige manier dat het wel leek dat alle grote renners uit de kopgroep stilvielen, verbaasde dit zelfs Hennie Kuiper. De gele trui was voor Mathieu van der Poel een ode aan zijn vorig jaar overleden opa, Raymond Poulidor, die in de periode 1964 tot 1976 drie maal tweede werd in de Tour en vijf maal derde, maar die nooit de gele trui heeft mogen dragen. Het wielrennen zit in het DNA van de familie want ook zijn vader Adrie droeg de gele trui in de Tour en was zeer succesvol, onder meer met het winnen van zes klassiekers.
Een renner als Mathieu van der Poel wordt volgens Hennie Kuiper maar eens in de dertig jaar geboren. Hij houdt van uitdagingen en kan alles opzij zetten om te focussen op één wedstrijd. Dit jaar focust hij op een gouden medaille met mountainbiken op de Olympische Spelen in Tokio. Daarom is hij uit de Tour gestapt nadat hij zes dagen de gele trui had gedragen. Hennie Kuiper begrijpt dit, ook hij zette in 1972 alles opzij om Olympisch goud te winnen als wegrenner in München. Dit lukte en de voldoening was enorm. Hij ziet het nog steeds als zijn allergrootste overwinning. Hij heeft nog gekoerst met Raymond Poulidor, die de populairste Franse wielrenner aller tijden is. Ze hadden hetzelfde karakter, maar waren te aardig en konden niet “over lijken” gaan. Ook met Adrie van der Poel heeft hij een bijzondere ervaring toen ze samen koersten voor DAF Trucs, waar Hennie kopman was en Adrie debuteerde als prof. In Parijs-Nice kwam Hennie ten val en Adrie bracht hem terug naar het peloton, waaruit net een kopgroep was ontsnapt. Tot verbazing van Hennie vroeg Adrie of hij naar de kopgroep mocht sprinten. “Als je dat kan” zei Hennie “ga dan maar”. En Adrie won de etappe. Hennie wist meteen dit wordt een topper.
Uit zijn eigen carrière heeft hij een leuke anekdote toen hij in 1975 in het Belgische plaatsje Yvoir wereldkampioen werd. Op die dag waren zijn ouders op bedevaart in het Duitse Kevelaer. Ze wisten nauwelijks dat een fiets twee wielen had en waren zich niet bewust wat er zich allemaal afspeelde in Yvoir. Toen ze met de bus in Denekamp arriveerden stapten buurtbewoners op hen af en feliciteerden hen met het wereldkampioenschap van Hennie. De reactie van zijn moeder was: “Leuk, laat hem maar met twee benen op de grond blijven staan, al mijn kinderen zijn mij even lief”. Ook bewaart hij warme herinneringen aan de kermiskoersen na de Tour de France waarbij hij zich ging omkleden bij mensen thuis. De ontvangst was altijd zeer hartelijk met koffie en gebak op tafel. Toen een gezin uit Kortenhoef op vakantie was kon Hennie bij de buren de sleutel ophalen. In 1999 werd hij gekozen tot sportman van de eeuw in Overijssel, in Denekamp is een viaduct naar hem vernoemd en ook is er daar een fraai Hennie Kuiper sportmuseum. Een waardig eerbetoon aan deze boerenzoon uit Twente die altijd zichzelf is gebleven en tot genoegen van zijn moeder met twee benen op de grond is blijven staan.
Hennie Kuiper-foto Bert Verhoeff Anefo
